Teoria Topograficzna. Świadomość. Przedświadomość. Nieświadomość.

Freud opracował teorię topograficzną, w której nakreślił  trzy obszary w psychice ludzkiej. Pierwszym obszarem jest świadomość, a kolejnymi, umieszczonymi niżej jest przedświadomość i nieświadomość. Nie mają one konkretnego położenia, a raczej dotyczą tego, jak skonstruowany jest umysł człowieka.

Uczucia, to co się wydarzyło w przeszłości, aktualne potrzeby z którymi człowiek ma stały kontakt i jest w stanie bezpośrednio o nich myśleć to obszar świadomości.

Świadomość kształtuje się w związku z wtórnym procesem myślenia. Bazuje on na sensie, języku oraz rozsądnym myśleniu, biorącym pod uwagę to, co dzieje się w rzeczywistości. Świadomość rozwija się na bieżąco, wraz z rozwojem poznawczym. Zdajemy sobie sprawę, że odczuwamy głód i planujemy, że pójdziemy do sklepu, kupić kanapkę. Rozumiemy, dlaczego unikamy kolegi, który jest dla nas niemiły.

Przedświadomość to sfera, gdzie uwaga człowieka nie jest bezpośrednio skupiona na treści tego co się dzieje/działo, ale znajduje się blisko. Większa koncentracja uwagi na określonej treści pozwala przywołać myśli z tego obszaru.

Nieświadomość jest obszarem, do którego ludzie nie mają dostępu wprost. Znajdują się w nim schowane chęci, życzenia, fantazje, impulsy. Nieświadomość działa zgodnie z regułami pierwotnego procesu. Nie ma w nim racjonalnych zasad, kieruje się dążeniem do nasycenia potrzeb popędów oraz osiągnięciem ulgi.

Nieświadomość daje o sobie znać w snach. Właściwie wszystko jest tam możliwe, ludzie, którzy nie żyli, żyją. Sytuacje, jakie się śnią mają miejsce w przestrzeniach jakie nie istnieją. Pojawiają się różne przeżycia i emocje. Na co dzień nie ma się do tych treści dostępu.

Tekst został opracowany na podstawie książki Agnieszki Leźnickiej- Łoś „Podstawy terapii psychoanalitycznej”.